We zijn er!

Lieve mensen

Na 24 uur, gerekend vanaf onze voordeur, komt, hevig schommelend op een paar luchtzakken Quito als een feestelijk tapijt van lichtjes snel dichterbij. Met een flinke ruk aan de rem -is de landingsbaan hier soms veel korter?- komen we bijna bij de achterdeur van het kleine vliegveld tot stilstand. We zijn er! Veilig over de Oceaan, na een megadruk Schiphol -2 x 45 minuten wachten- twee tussenstops en intussen oefenend met onze schuivende reis-rollen sinds we de laatste keer zo ver weggingen (2013). Nieuwe afspraken -'Ja, jullie dragen afwisselend de dagrugzak'-, andere verantwoordelijkheden -'Wie beheert vandaag de pot?'- en vooral veel verbale oefeningen; 'Heb je wel door hoe stil het hier is mamma, als jij niet lacht?' (hint om mijn gedrag aan te passen, lopend over de luchthaven in Frankfurt) en, na mijn anekdote over een val in een taxfree-shop waarbij een plank snoep op de grond belandde, 'Ik had verwacht dat je gebruik zou maken van de chaos en een zak kit-kat voor ons had meegenomen'. Als Noor in Panama, na langdurige blikken uit het raam op de bagage- overdracht, wat luid voorspelt dat ze het niet overleeft als haar rugzak er niet bij zit, zendt een Duitse toeriste tegenover ons mij een meelevende blik. Ja, er is al heel wat gelachen eer Quito zich breed onder ons uitstrekt.
Moe zijn we. In de taxi naar ons hotel - keurig opgehaald- weet Anna het kotszakje weer netjes vol te krijgen.