De Maagd en het oerwoud

Tol
Een loeiende hoofdpijn en een baksteen op mijn maag hielden me gisternacht wakker. Het is de hoogte waarop deze stad ligt. Anna heeft er ook last van, maar veel minder, en Noor merkt helemaal niets. Ik besluit alle water te drinken die we nog in onze flessen over hebben. Idioot veel voor middenin de nacht. Maar het helpt wel. In ieder geval voldoende om de volgende ochtend te besluiten toch El Panecillo te bezoeken, de maagd van Quito, die duizend meter lopen vanaf het centrum boven de stad uittorent. Moet kunnen, als ik mijn tempo maar aanpas. Op weg ernaartoe ontdekken we een ouderwetse tollenmaker waar An en Noor -allebei met oog voor ambachtelijke handigheid- smachtend de prachtige houten tollen bewonderen. Natuurlijk nemen we er een mee. We krijgen een demonstratie en later op de dag komt de tol nog meerdere keren tevoorschijn. Helemaal blij met dit kleine handgemaakte kunststukje.

Maagd
Duizend meter zijn misschien ook wel duizend treden. We lopen ontspannen in slakkengang. En zeggen gedag tegen twee mannen van de seguridad turistico, die, in fluoriscerend geel gestoken, eveneens ontspannen tegen een hek leunen. Als we een kwartier later een collega in het vizier krijgen, vermoed ik dat ze inmiddels contact met elkaar hebben gehad. En ja, deze man spreekt ons in rap Spaans streng toe over de mogelijke risico's van de weg die we lopen. Diefstal vooral. Hij maant ons fototoestellen op te bergen en horloges af te doen, en, als ons toch iets overkomt, moeten we maar roepen; bovenaan staat nog een collega. Die kan ons eventueel ook naar beneden begeleiden al lijkt het hem persoonlijk een beter idee als we met de bus gaan. Daarbovenop krijgen we nog tips over andere uitzichtpunten. Ik begrijp niet helemaal of dit een goedbedoelde aanwijzing is, maar wij willen gewoon naar die maagd toe :-) Tegelijk heb ik het vermoeden dat veel van zijn verhaal berust op goedbedoelde bescherming van toeristen, meer in het kader van promotie van Quito als heus wel veilige bestemming als je maar gewoon goed oplet. Ik ben blij trouwens met mijn -ongetwijfeld- steenkolenSpaans! Deze man spreekt geen Engels, en dat komen we veel vaker tegen. In ieder gesprek leer ik bij en met die paar woorden rekent Noor nu overal voor ons af zodat ik dat lekker kan overlaten.

Toilet-event
Inderdaad passeren we op onze weg naar boven groezelige, stinkende straatjes, armoedige huizen als een rafelrand aan het centrum geplakt. Zwerfhonden die nieuwsgierig maar niet agressief een stukje met ons oplopen. De mensen die we tegenkomen, waaronder een oude vrouw al bonen pellend voor haar deur, zeggen we gedag en zij groeten ons vriendelijk terug. We lijken de enige toeristen op dit uur van de dag. Bij een onduidelijke splitsing, wijst een plotse tegenligger ons de weg. Geloven we dit of niet? Ja hoor, zeg ik, jullie zien toch ook zijn 'toeristenrugzakje'..? Noor vindt het een totaal nikszeggend bewijs van betrouwbaarheid. We volgen zijn aanwijzing wel, en komen even later gelukkig goed uit. De Maagd -volgens Ecuadorianen de enige met vleugels- is indrukwekkend groot, als een soort vrijheidsbeeld, en staat op een prachtige sokkel. Binnen de schaarse hoeveelheid toeristen, met auto en bus gekomen, valt een schoolklas op. Kinderen klimmen spelend, en niet gehinderd door risico's of tegengehouden door een juf, tegen een bijna verticaal taluud op. Degenen die halverwege huilend blijven steken, worden direct verlost door klasgenootjes. 'Wat zijn ze uitgelaten,' zegt An, 'bij ons vroeger op school was de stemming tijdens een schoolreisje nogal neerslachtig'.
Het uitzicht vanaf hier is prachtig. Quito als een pastelkleurige, gigantische lappendeken die zich tot ver over de diverse omringende vulkanen uitspreidt. Op een terrein met eetstalletjes en een toiletgebouw zien we een bord dat aangeeft wie wanneer corvee heeft. Ja, het is er netjes en dat zien we ook in het centrum terug. We hebben veel plezier om de toiletjuffrouw die van onze toiletgang een onvergetelijk event maakt; 'Kom maar binnen schatjes. Hier heb je een stuk wc papier en, kijk, daar aan die haak boven de wc kun je je vest ophangen.' Als ik naar An roep dat de wc helaas niet doortrekt, roept de behulpzame toiletdame dat ik met een bakje water moet doorspoelen. Ze zal het wel even voordoen. Na het handenwassen komt ze toegesneld met een 'schone' handdoek en worden we vriendelijk bedankt. Kosten: 30 cent. 'Wat is ze schattig,' zegt An.

Zwerver
Weer beneden, natuurlijk met de trap, zoeken we naar een koffietentje dat An en Noor op een website hebben ontdekt. Maar we vinden het te Europees hip en belanden toch in een lokale gelegenheid voor een almuerzo, een middagmaaltijd. De ober is supervriendelijk en voert een heel mime-spel voor ons op als hij merkt dat mijn Spaans niet op alle vlakken toereikend is. Daarnaast houdt hij met een schuin oog de open deur in de gaten van waaruit we af en toe belaagd worden door een langslopende zwerver. Een van die zwervers gaat doodgemoedereerd tegenover ons aan een tafeltje zitten en begint de maaltijdresten van een vorige gast te verorberen. Tactvol wordt hij naar buiten verwezen. We vinden het ook triest.

Handgemaakt
Ook de nieuwe stad willen we nog zien: Mariscal Sucre. Met de bus, tussen alleen Ecuadorianen, is dat een minuut of tien. Ook hier valt ons de rustige behulpzaamheid op. Van de mensen op het perron die ons zien zoeken, en de man in de bus die ongevraagd de haltes voor ons bijhoudt zodat we de uitstap niet missen. Op een stille maar aantrekkelijke toeristloze markt vol handgemaakte spullen, prachtige sjawls, truien, hout- en aardewerk, raken An en Noor op slag verliefd op een paar miniscuul met landschappen beschilderde veertjes. Hopelijk overleven ze de komende weken in onze rugzakken... 
Even verderop genieten we volop van grote groepen Ecuadorianen die zich hier met elkaar vermaken; lachend om een toneelspel, kaartspelend -het ziet eruit als een competitie- en druk met volleybal. Alle volleyballers zijn mannen, ook de toeschouwers. Wij gaan ertussen staan en als Noor een foto maakt, vliegt ineens de bal uit de bocht. Recht op Noor af. 'Gooi terug' roep ik nog, maar ze moet snel schakelen om haar fototoestel niet te laten vallen. 

Oerwoud 

Mariscal Sucre vinden we helemaal niks aan. Saai, vol nikszeggende gebouwen. Maar we zijn er ook om informatie in te winnen over een eventuele jungletour. En dat levert wat op. Bij twee bureaus laten we ons uitgebreid voorlichten. We zien fotoos, stellen vragen, willen van alles weten. Daarna, tot mijn verbazing, besluiten An en Noor eensgezind: 'Nee, we hoeven dit niet.' De reden? Ze vinden met name het onderdeel 'bezoek aan lokale gemeenschappen inclusief Sjamaanse rituelen' te veel bedacht voor toeristen. Ze zien ook overlap met onze ervaringen in Zuid-Thailand en op Borneo. Maar bovenal willen ze de magie van en herinnering aan onze week verblijf bij de Daya's in oerwouddorp Tembak vasthouden. De aan ons beschreven jungle-ervaringen voelen voor hen aan als wat zij noemen 'een zwakke kopie'. Jac, ik weet dat jij dit leest, het zal je als muziek in de oren klinken... 

Lieve anderen: op http://www.bestemmingtembak.reislogger.nl vind je onze eerdere jungle-belevenissen. En, heb je tijd, ben je toevallig geïnteresseerd in de bedreigingen waaraan de Dayadorpen op midden Borneo bloot staan (een van de redenen waarom wij daar naartoe afreisden)? Kijk naar 'Helden van het oerwoud', met Art Rooyakkers, de recente aflevering waarin Alexandra en Dirk Jan, twee bijzondere mensen met hart voor de Daya's en een egoloze bereidheid de handen uit de mouwen te durven steken,  je een blik achter de schermen gunnen. Hier in Ecuador zijn die bedreigingen er ook! Maar ik reis met een vijftien- en een zeventienjarige: 'Mam, wij willen iets níeuws zien'. Vulkanen of woestijn ofzo.