Quito old town

De nacht is onrustig. Onder ons raam raast het verkeer langs. Verdacht luid -zijn het allemaal dieselmotoren ofzo?- als je bedenkt dat we in de hoek van het grote Plaza San Domingo plein zitten waar de weg scherp naar rechts buigt. Maar het hotel doet totaal niet moeilijk als ik om een andere kamer vraag. Nog wennend aan ons nieuwe ritme gaan we na een ontbijt van geroosterd witbrood, ei en thee met honingsmaak, op pad. 

Wolwinkels
De straten zijn al druk, maar andere toeristen zien we pas rond het middaguur. Anna en Noor zijn onder de indruk van de vele versierselen, het goud en het blauwe plafond van de Santo Domingo kerk waar net een mis bezig is. Niettemin lopen mensen er in en uit en niemand lijkt zich daaraan te storen. Terwijl de temperatuur langzaam stijgt, lopen we zonder plan door de straten van de oude stad. Eerst maar eens indrukken opdoen. 
De mensen, vrouwen soms nog authentiek gekleed en met lange zwarte vlecht onder hun hoed uit, lopen rustig langs ons heen. We zien alleen maar kleine winkeltjes -de verborgen zgn 'centre commercial' liggen er ongeīnteresseerd verlaten bij- uitpuilend met wat je in NL stoffige waar zou vinden; van oude Nokia mobieltjes tot huishoudelijke waar in kapotte dozen. Maar we zien ook een winkeltje vol met eieren, veel winkels met felgekleurde papieren feestartikelen en heel veel wolwinkels. In een daarvan zit een groepje vrouwen ijverig te breien. Toeristische artikelen komen we weinig tegen, maar wel worden we met regelmaat gespot door de vele straatverkopers die ons een hoed, sjawl, appels, stukken mango aanbieden, en ook iets dat er als ijs uitziet maar verdacht weinig smelt. Opdringerig is niemand. Heel fijn. Anna valt de vele kinderen op die even de straatnering van een ouder in de gaten lijken te houden (of daar wellicht al de hele dag staan), maar vooral ook de vele schoenpoetsertjes die ijverig hun werk doen terwijl hun in pak gekleedde klandizie rustig de krant leest of op zijn mobiel tikt. Dat laatste kom je trouwens opvallend weinig tegen, mobieltjes lijken hier schaars gezaaid. Wij hebben er ook maar eentje bij ons, onderin een rugzak.

Parade
Het prachtige plaza San Francesco rust voor de helft onder de zegeningen van een metro in aanbouw (!). Maar de kerk is er wederom indrukwekkend met prachtige lichtinval op het vol-gouden altaar. Noor vraagt zich af of het echt of bladgoud is. Ze heeft zichzelf voorgesteld onze reis op filmpjes vast te leggen deze vakantie. En de zingende priester -ja, ook hier is net een mis bezig- is de eerste. Hij heeft het vaak over 'caminare'. Dat zoeken we straks op. Als ik in het naastgelegen klooster toegangskaartjes vraag voor één volwassene en twee kinderen, lacht de verkoopster verlegen. Even later hoor ik haar fluisteren tegen een collega '....alto...', ze hebben veel lol. Ja, iemand van 1.70, zal niet meer in de Ecuadoriaanse categorie 'kinderen' vallen. 
De vele zeventiende eeuwse schilderijen hier verbazen ons om hun perspectieven, verhoudingen en het materiaal waar op geschilderd is ('Is dat marmer? Hoe zwaar moet zo'n schilderij zijn?'); grappig, en in onze ogen ook primitief? We denken aan onze Hollandse Meesters. 
Geluk! Op het Plaza Grande is net een ceremoniële parade aan de gang, met veel wachters in kleurig, vol ornaat. Veel politie op de been ook, honderden toeschouwers. Muziek. Een podium met klassiek orkest, twee zangers. Mijn Spaans is net niet genoeg om van een snelpratende politie-agent te begrijpen waar het hier om gaat (herdenking van een onafhankelijkheidsstrijder?) maar we genieten volop van het feestelijke gebeuren. 

Soep?
's Middags lopen we een route waarbij we nog veel meer ontdekken. La Ronda, een kunstenaarsstraatje, en we proberen wat streetfood uit: gezouten en gedroogde plakjes banaan, noten'snacks'. Eigenlijk willen we veel meer, maar we zijn nog voorzichtig. Door achter zoveel mogelijk deuren te kijken, komen we terecht in een aandoenlijk piepklein restaurantje (omvang Amsterdamse voorkamer?) waar we een kop tomatensoep eten op een eerste verdiepinkje met drie tafeltjes, juten raambekleding en gele plastic bloemen op tafel. We vermoeden dat de soep uit een pakje komt, want 'hier hebben ze vast geen keukenmachine' om de rozerode saus in ons bakje zo glad te krijgen.
De Ecuadoriaanse keuken weet ons nog niet te overtuigen na een kleine avondmaaltijd later, ergens in La Ronda. Iets dat lijkt om spaghetti (met azijnsmaak) en taaie tomaten in de caprese. Terug in het hotel poetsen we snel onze tanden :-)  voor we tussen onze vintagelakens schuiven. Het is pas 21.00 uur.