Walvissen spotten

Puerto Lopez
Een laatste ochtend een heerlijk ontbijt onder de vijgenboom tussen de bamboestoelen op het zand van het relaxte, kleurrijke Canoa. We stappen op de bus voor een lange rit. Er is geen kustweg, we stappen twee keer over. Onderweg zien we rijstvelden, bijzondere bomen met een gladde bast, taps toelopend en met een mooie kroon, vele huizen van bamboe en op palen, bananenplantages, witte reigers, vele fregatvogels, eetstalletjes langs de weg waar mensen snel de bakplaat uit een oventje halen om de maisbroodjes nog warm in de bus te verkopen. Ze zijn heerlijk, alleen lijkt over die van ons een bak zout te zijn gevallen. Tegen de avond pakken we een tuktuk -we dachten vandaag al terug aan Indonesië...- naar het centrum van het kleine havenstadje Puerto Lopez en vinden direct een kamer.

Teleurstelling
Waar we naar uit hebben gekeken is een tochtje naar Isla la Plata, eiland met vogels voor de kust. Maar ons reizen-op-intuïtie, zonder strak plan, met weinig oog voor openings- en vertrektijden/data/feiten en cijfers (die ons alledaagse Amsterdamse leven beheersen), brengt ons dit keer geen instant-geluk. We ontmoeten aardige mensen die alles voor ons uit de kast halen, maar tot maandag is er geen plek; dit weekend zijn de Ecuadoriaanse toeristen toegestroomd. Mmm... Teleurstelling? Niet opwegend tegen alle verrassingen die we juist wél op ons pad zijn tegengekomen, maar kost toch even tijd. Tot maandag wachten zien Anna en Noor niet zitten, ze willen verder. We besluiten morgen walvissen te gaan kijken. Juli en augustus zijn walvisseizoen. De humpback whales komen vanaf mei naar de warmere wateren hier om zich voort te planten.

Haaien
's Ochtends op het strand zien we hoe, onder een wolk van roofvogels en vele toesnellende, bruinkleurige pelikanen de visvangst wordt binnengehaald. Dichterbij gekomen blijkt het om haaien te gaan. Direct op het strand rollen de koppen -later vinden we een los oog op het zand-, worden de beesten overlangs doorgesneden en door meerdere mannen naar een weegschaal gesleurd; 97,1 kilo, leest An af. Drie minuten later ligt ie op de markt. 

Geduld
Walvissen kijken betekent eerst in een lange rij op je beurt wachten tot je een boot op kunt, -schoenen uit, zwemvest aan. Vier boten met ieder zo'n twintig mensen aan boord varen tegelijk uit. Middenin het Spaanse praatje van onze expeditieleider -we zullen het later op moeten zoeken- geeft de bootsman ineens vol gas. In de verte springt een walvis op uit het water. Hotsebotsend op het water klim ik, samen met drie anderen langs een trapje op het dak. Anna en Noor zijn al voor een goede view vóór op de boot gaan zitten. De uitgevaren boten lijken samen te werken en vormen een kring rond de gesignaleerde walvissen. Walvissen spotten kost tijd en geduld, begrijp ik uit het praatje. We liggen zeker een uur in het hetzelfde gebied, snel meebewegend als een walvis zich laat zien. Enorme walvisruggen golven soepel langsbij, gevolgd door sierlijke staarten. Soms twee of drie bij elkaar. Ze zijn zo dichtbij dat je ze door een lichte plek in het water ziet aankomen. En dan ineens, misschien maar op zo'n vijftien meter afstand (!) springt er één uit het water, draait om zijn as, zijn witte buik goed zichtbaar, verdwijnt weer. Applaus! Wat een fantastisch gezicht. Veel meer keren volgen. We zien hoe eerst de walvissnuiten door het wateroppervlak breken, zo dichtbij! En we zien hoe ze water uitspuiten, hoge fonteinen. Met hun vinnen, die mij zo groot lijken als de hoogte van de boten (6 meter ofzo?), slaan ze luid op het water. Wat een krachten. De bootsman doet enorm zijn best om de boot snel te wenden en ons zoveel mogelijk te laten zien. 'Ga daar zitten!' wijst hij me op een plek waar ik me nergens aan kan vasthouden. An en Noor, hoor ik later, mochten als enige niet-Ecuadorianen, de hele tocht voorin de boot blijven zitten met het mooiste uitzicht. Wat was het geweldig. In mijn beleving heb ik tientallen walvissen gezien. Maar volgens Anna en Noor was het één gezin van drie. Haha.
Helaas geen foto's, want daarvoor was onze camera niet toereikend (je moet er veel achterelkaar kunnen schieten), maar wel een prachtig filmpje met een opspringende walvis! Als we dat geupload krijgen. 

Ligstoelen
Puerto Lopez is overigens een leuk klein vissersplaatsje, met vele houten, blauwe bootjes dobberend voor de kust, strandtentjes onder felgekleurd doek, een kleine boulevard met wat strandspul waar we een heerlijk, piepklein en hip restaurantje ontdekken dat we drie keer bezoeken en waar voor de rest weinig te doen is behalve lekker in een ligstoel hangen. We ontdekken ook nog een chocoladewinkeltje. En, op een afgelegen plek buiten het centrum, een sfeervol klein Italiaans restaurant.  De Ecuadoriaanse keuken heeft ons hart nog niet gestolen.