Downhill biking de Chimborazo

Tijd voor een update. Onderaan vind je de reden dat we zijn teruggeschakeld naar vertraagd tempo. Morgen onze vijfde dag in Riobamba, een aardige stad, maar echt geen topper. Daar zal wel een zesde bijkomen. Eerst een verhaal uit de serie geweldige belevenissen.

Onthouden
We hebben op internet de vele lovende reacties gelezen op een mountainbiketour in Riobamba. Nee, ook dit stond niet in onze 'plannen', maar we hebben er alledrie heel veel zin in. Het is een downhill bikingtour, langs de Chimborazo, de hoogste vulkaan van Ecuador, 6310 meter (maar ons startpunt ligt lager). De top van deze berg, liggend op de evenaar, is het dichtste aardpunt bij de sterren. Dichterbij dan de Mount Everest lezen we later!!
Galo, een van de twee broers die de fietsorganisatie runt, neemt ruim twee uur de tijd om ons voor te bereiden: alle do's en don'ts van offroad mountainbiking passeren de revue (alleen de voorrem gebruiken, wijde bochten, niet staan, minimaal 6 meter tot je voorganger etc. etc. Hoe ga ik dit onthouden?), hij neemt de hele route met ons door (plattegrond, soort afdalingen, ondergrond, bezienswaardigheden, omgang met honden op onze weg), wat we moeten aantrekken (minimaal drie lagen kleding, een sjawl, zonnebril) en wat we aan eten/drinken moeten meenemen (minimaal 1,5 liter water per persoon), we passen onze beschermende uitrusting, tekenen een contract en onze fietsen worden afgesteld. Inmiddels zijn twee Engelsen aangesloten, later gevolgd door een Frans stel. Er is alle tijd om vragen te stellen. Na onze paardrij-ervaring in Vilcabamba komt Galo ons stukken professioneler over. 
Hij verwisselt eindeloos mijn zadel -omdat ik het niet goed vind zitten- en vraagt of de gids die met onze groep van zeven meerijdt, naast mij moet komen rijden met het oog op plotse ontmoetingen met razende honden. Ja, graag.

Woestijn
De dag zelf rijdt om zeven uur 's ochtends een jeep voor; tien fietsen op het dak, inclusief twee reserve en een voor onze gids. We rijden door langzaam veranderend landschap -van groen naar kale rots- in twee uur naar ons startpunt, 4800 meter hoog, 53 kilometer vanaf Riobamba. Onderweg af en toe stoppend bij onder meer een canyon en prachtige uitzichten op de naderende Chimborazo, een met sneeuw bedekte top, badend in helder zonlicht. Prachtig, ook omdat het licht zo scherp en helder is. We gaan zoveel hoger dan ik had kunnen bedenken! Op het laatst rijden we door pure woestijn; bruingrijze rotshellingen zover het oog reikt, en waarop ook de laatste graspollen verdwenen zijn. Ondanks mijn aanvankelijke terughoudendheid om vanaf dit punt vanwaaruit bergbeklimmers de 6310 meter hoge top proberen te bereiken, nog eens 200 meter te klimmen -ik heb nog steeds moeite met de hoogte- doe ik het wel. Bewegen door dit ruige, koude landschap, met zicht op de sneeuw en tegelijkertijd de grafzerken van hier omgekomen bergbeklimmers (..) voelt zo als een once-in-a-lifetime-experience. Dan maar ademen zoals in een plastic zakje na een aanval van hyperventilatie. An en Noor vragen zich af waar ik mee bezig ben, maar mij helpt het.

In een half uur tijd lopen we naar de tweede 'refuge' en raken de eerste sneeuw aan. 5000 meter hoog zijn we! Terug op de parkeerplaats, worden we in onze beschermende outfit gehesen: arm-/elleboogbeschermers, kniebeschermers, handschoenen plus fietshandschoenen, natuurlijk een helm. Zonnebril op. Kunnen we nog bewegen? Ja. Een proefrondje pakt geslaagd uit. Niemand valt. Voor ons ligt 40 kilometer afdeling waarvan 27,5 km 'dirt road' en 12,5 km asfalt; 'Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan'

Knijpklaar
Het eerste stukje over asfalt gaat direct al razendsnel. Wind suist in mijn oren, ijzige kou slaat in mijn gezicht. Ik ben blij met mijn zonnebril. 'Rechts, rechts, rechts' herhaal ik in mijzelf, met strakke blik op mijn rechterhand, knijpklaar om de voorrem. Links remmen tilt je achterwiel al snel uit het spoor, zeker op offroad ondergrond. Met voorzichtige blik om me heen -ik beweeg alleen mijn ogen, niet mijn hoofd; hoe zou dit eruit zien?- zie ik Anna voor me direct al uit het zicht verdwijnen. Noor fietst achter me. My Guardian Angel. 
Na een stukje haarspeldbochten slaan we rechtsaf het rotsige landschap in. Behalve Noor en ik. 'Blijf de hoofdweg maar volgen', gebaart gids Mauro. Goh, het gaat toch hartstikke goed...?

Landing
Ik mag de techniek dan nog niet helemaal beheersen...:-).. mountainbiken door dit hooggelegen berglandschap is onvergetelijk mooi! De felle kou wegdenkend, voel ik me in een woestijn. Stilte bedekt de rotsige vergezichten, langzaam veranderend in zand met pollen stevig gras (paramo). Op de eerste zachtere ondergrond maak ik een, volgens mij, best sierlijke landing na een te stevige kneep in mijn handrem. Half onder de fiets, mijn been tussen frame en voorwiel. Niks stuk, geen pijn, ik stap snel weer op om niet achter te raken. Vanuit de gidsen, één die met ons meefietst en steeds tijdig waarschuwt bij uitdagende bochten en afslagen en één die op rustige afstand volgt in de jeep (verbonden via walkie-talkies), is er totaal geen druk om boven je eigen kunnen uit te gaan. Kwaliteit.

Net als bij het paardrijden vorige week probeer ik mezelf in sneltreinvaart iets nieuws eigen te maken. Remmen, sturen, wenken, remmen. Alles gaat heel snel, mijn wielen draaien overuren, terwijl ik op het zadel probeer te blijven zitten, mijn voeten vaak achter me aan slepend in plaats van op de trappers. Ik val opnieuw, deze keer over mijn stuur heen, vol op mijn knieën. Mijn goede bescherming redt me. En bovendien: ik heb nauwelijks tijd om me te realiseren of ik iets voel.

Noor wel: ze heeft last van steken in haar buik. Maar die zijn van het brood hier. Zelf wil ze door, terwijl het haar is aan te zien dat ze over haar grens zit. Ik krijg haar niet de jeep in. Gabriel wel. Goed zo. Ze baalt vreselijk. Intussen beweeg ik me tussen de vicuna's door. Hele families, heel dichtbij! Ik zie ook verschillende vicuna-skeletten. Gewoon middenop de weg. Het landschap wordt hierna groener, de vergezichten zijn nog steeds prachtig. Noor hijst zich toch weer op de fiets. Ze rijdt de tocht helemaal uit.

Inca
Onderweg stoppen we bij resten van een inca-nederzetting; onder het gras verborgen rechthoekige vormen. Anna en Noor zijn totaal niet onder de indruk. 'Moeilijk te geloven, zijn verhaal' reageert Noor op de uitleg van Gabriel. Wat wel alle aandacht heeft, is het vuur verderop -we rijden midden door een vallei over droge graspollen. We kunnen niet verder. 'Het is aangestoken', zegt Gabriel. 'Maar niet om een nieuw stuk landbouwgrond erbij te winnen'. Hij vermoedt dat de vlammen zich snel kunnen verspreiden en inderdaad zien we de fik kort daarna oplaaien in onze richting. Alle fietsen gaan het dak op, we rijden om. 

Vrijwel alles aan deze tocht is afdalen, 2000 meter bij elkaar. Ik zou mijn gemiddelde snelheid wel eens willen weten. Die heeft helemaal niks meer met stadsfietsen te maken. Al gaat bijna iedereen -een van de Engelse jongens zoekt net als ik zijn eigen tempo - mij steeds links en rechts voorbij. Volgens Anna is het gewoon een kwestie van snelheid en afstand inschatten. Hoe doe ik dat?! Mijn wielen gaan sneller dan ik kan denken. Ik zie An rekenen. Net als bij de paarden pakt ze steeds de voorhoede. Ze valt geen enkele keer. Zoveel handiger dan ik wist.
De laatste kilometers gaan over asfalt -12,5 km van de 40-, een hond rent kwaad achter me aan, ik ben sneller. Eindpunt is een kerk. Wat een superervaring weer. Bedankt Chimborazo.

Vergif
Na afloop eten we bij een door de LP aanbevolen restaurant. Een historische plek waar ook Simon Bolivar zijn voetstappen heeft achtergelaten. Lijkt leuk, maar pakt desastreus uit. Anna en Noor kiezen voor uiensoep (goede herinnering aan eigen recept). 's Nachts hebben we aan één wc niet voldoende. Ik dweil de slaapkamervloer met een handdoek. Mijn support neemt alle nachtrust weg. An en Noor zien groen en geel. Wat zijn ze ziek. Ik ga terug naar het restaurant om mijn verhaal te doen -misschien handig om die pan soep weg te mikken?- maar dat wordt weggewuifd. Ook goed, dan gaat het op Tripadvisor. We ontdekken, helaas te laat, dat een Belgische een week geleden in dit restaurant exact hetzelfde is overkomen.