Noordwaarts

We verlaten Quito, willen richting de natuur en hebben daarvoor de Intag vallei gekozen. Hierover vinden we relatief weinig op internet, dus lijkt het precies iets voor ons. In de prachtige Intag-vallei strijden mensen al jaren tegen de koperwinning nadat de regering de rechten hiervan verkocht aan een groot Chileens bedrijf, waarna veel natuur vernietigd werd. De vallei is bereikbaar vanuit Otavalo, waar ook de toeristisch bekende handicraft market is (die bij ons geen echte prioriteit heeft). 

Violist
Quito uitkomen met openbaar vervoer is geen enkel probleem. Bij de haltes van de bussen, we hebben er meerdere nodig, komt er altijd iemand van de seguridad naar ons toe, of reist zelfs een stukje mee! Hun aanwijzingen zijn duidelijk en kloppen ook steeds. Ook al staan we het eerste stuk, met rugzak op, in de overvolle bus, het is genieten als er eerst een man langskomt die, met een radio op zijn buik, meezingt (wat een goede stem heeft ie!) en later een violist instapt. Eerst denken we: een zwerver die bijbeunt? Nee, een muzikant! De man haalt een speaker uit zijn rugzak, verbindt daaraan zijn viool, geeft uitleg en speelt daarna de sterren van de hemel. Anna herkent een blues-stuk dat ze ook op de saxofoon heeft geleerd. Ondanks de vrolijkheid blijven mensen serieus voor zich uitkijken, maar ik kan het niet laten te applaudiseren, een lach, ze klappen mee. Als de man uitstapt, roept hij ons door de bus heen een goede reis toe.

Film
Buiten Quito rijden we eerst door een droog aandoend landschap. Hoge bergen, grote cactussen (die Anna en Noor niet eerder zo gezien hebben), verspreide, kleine stenen, gepleisterde huizen, tuinbouw onder grote zeilen. Later wordt het groener. Alle geluiden in de bus sterven overigens weg bij de enorme hoeveelheid lawaai die een film voorin produceert; het ruige werk, schiet- en moordpartijen, enorme hoeveelheden auto's die op elkaar botsen. Kijken mensen eigenlijk wel? Als we uitstappen en ik de chauffeur bedank voor de rit maar een kleine kanttekening maak bij de film, kijkt hij me opgetogen aan: fijn dat ik ervan genoten heb..

Traditioneel
Vanaf de kleine busterminal in Otavalo wijst een vrouw in traditionele prachtig geborduurde kledij ons de weg naar het centrum. Ze blijkt hoofd te zijn van het plaatselijk museum, nodigt ons uit later te komen kijken. Direct valt ons op dat vrijwel alle vrouwen hier traditionele kleding dragen: lange donker rok, vaak geborduurde blouse en een doek op hun hoofd kunstig in een driehoek gevouwen. Bijna iedereen lijkt hier, vaak prachtig, lang haar te hebben, inclusief de mannen die het in een lange vlecht dragen. De vrouwen binden hun haar bij elkaar met een geborduurde band. Deze Otavalo-indianen zijn de oorspronkelijke stichters van deze wat stoffig aandoende stad. We zien veel fruit- en groenteverkoop, open winkeltjes waar ook vlees ligt uitgestald: vaak nog in vorm herkenbaar, onder andere poten inclusief hoef. Grote rollen stof bedekken hele etalageruiten, en we zien opvallend veel meubelwinkels, waar matrassen in rij staan te wachten op hun kopers. Na een minuut of twintig bereiken we een klein centrum waar we zullen logeren in hotel Flying Donkey, langs wat eruit ziet als de hoofdstraat. Een met zorg ingerichte kamer -geruite dekbedden, binnenluiken in bijpassende kleuren- uitkijkend op een zijstraat waar nog tot in de latere avonduren aan het wegdek gewerkt wordt.

Kkleurrijk
Op een groot plein is er nog markt: een verkleinde versie van de zaterdagmarkt. De kleurrijkheid van de sjawls, truien, dekens, vele sieraden, kleine snuisterijen is een feest voor onze ogen. Maar het is ook veel van hetzelfde, patronen die overal in terugkomen, massamaaksels. Anna typeert het als een Zuidamerikaanse Albert Cuyp. Het is hier overigens laagseizoen, drommen toeristen waarom Otavalo bekend staat ontbreken. Als we er de hele middag tien gezien hebben, is het veel. In het restaurantje waar we 's avonds eten, zit helemaal niemand. Eigenlijk wel ongezelig.  Wellicht stroomt het hier morgen weer vol met het oog op de uitgebreide zaterdagmarkt.

fotoos
Deze vind je onderaan deze pagina's, als je doorklikt op 'laatste foto'. De meesten zijn van Noor en Anna. Zelf fotografeer ik deze vakantie helemaal niet. Uit Azië, waar we alledrie fotografeerden, kwamen we terug met 6.5000 fotoos. Een boek maken duurt dan erg lang.Het lukt trouwens lastig fotoos te uploaden, dus meer volgt.