Bijna beroofd

Nog voor we Mindo verlaten, hebben we een missie te vervullen. De zolen van Noor d'r tweedehands wandelschoenen gingen na twee dagen Ecuador ineens verpulveren. We hebben nog een tijd geprobeerd om met sporttape de boel bij elkaar te houden, maar tevergeefs. En zonder schoenen met profiel kan ze niet de Quilotoaloop wandelen -een vulkaan op- wat we voor ogen hebben. Mindo heeft alleen de allergrootste rotzooi te bieden, maar we moeten iets. Dus gokken we op een paar lekker lelijke nep-Nikes met een redelijke profielzool.

Vreemd
Van Mindo naar Quito is 2,5 uur, in Quito worden we naar het verkeerde busstation verwezen waardoor het eindeloos duurt voordat we in de bus naar Latacunga zitten. Opvallend vind ik het als de vrouw die ons onze tickets verkoopt, ons erop wijst onze spullen goed bij ons te houden. En vreemd als de buschauffeur dat ook doet. Daarom pakken we drie stoelen vlak achter hem. Tot we even later door iemand achterin de niet zo volle bus naar andere stoelen worden verwezen. Vaak zit je hier in Ecuador op een vaste plek. Ik check de ons aangewezen plaatsen niet met onze, overigens vaak lastig leesbare, tickets, ben moe en baal dat de schemer straks invalt. Een moment van onoplettendheid dat ons bijna onze vakantie kost. 

Steen
Vanaf de andere kant van het gangpad kijkt een jonge kerel in een zwart trainingsjack met gele strepen ons bijna voortdurend aan. Een andere man gaat ineens voorin de bus zitten. Dan wijst de buschauffeur ons er nogmaals (!) op onze spullen bij ons te houden. Nu krijg ik echt een alarmgevoel. Anna en Noor delen het niet; 'Je moet in het goede van mensen geloven' (Anna).
Plots staat een man vlakbij ons, hij heeft een jongetje van een jaar of acht bij zich, op, loopt naar voren en spreekt de buschauffeur aan. De man in het zwarte jack volgt. Harde woorden vallen. Dit maakten we hier nog niet mee. De bus stopt, er volgt ruzie, wel zo'n twintig minuten, niemand doet Iets. De vader loopt terug naar zijn stoel, buigt zich naar ons en maakt in helder Engels duidelijk dat de ruzie over ons gaat! De twee mannen waren bezig een beroving in scene te zetten, maar de vader voelde dat er iets niet klopte toen we gingen verzitten. Hij hoorde de mannen praten.

sirene
Dan rent de man in het jack naar achteren, hij springt het raam tegenover me uit. Zijn compagnon (die voor in de bus was gaan zitten) volgt. Ik zie hoe een van hen een grote steen pakt. 'Verschuil je achter de stoel!' roept Noor. We duiken weg. Er gebeurt niks. Terwijl de vader de politie belt, trekt de bus op. Even later horen we sirenes loeien. Een grote in felgeel gekleedde politieman komt de bus in, kijkt naar ons, zegt niks. We rijden verder. 
Na een nieuwe woordenwisseling tussen de vader en de chauffeur, raken we verder in gesprek. De alarmknop waarmee de chauffeur de politie had willen oproepen, bleek kapot. Maar we denken ook dat de buschauffeur gezichtsverlies geleden heeft. In Latacunga wil hij ons er eerst niet uit laten -de vader heeft beloofd ons naar ons hotel te brengen, en is al eerder uitgestapt waarna de buschauffeur snel,optrok. 'De buschauffeur zit in het complot,' zegt Noor. Maar we vinden de aardige vader terug. Hij brengt ons helemaal tot de voordeur van ons hotel. Onze reddende engel!! Dit had heel anders kunnen aflopen.