Birdwatching

Cata
We hebben onze Hof van Eden inmiddels verlaten. Wat was het geweldig. Gisteren verkenden we nog, samen met Jess, de andere kant van de vallei. Een wandeltocht van vier uur waarbij we de overblijfselen bezochten van de 4000 jaar oude (pre-Inca) Cata cultuur (Hongaren!) die voornamelijk bestond uit een aantal heuvels vanwaaruit we een prachtige 360-graden view hadden op de omgeving. De entree was hoog, de toelichting schaars en de beheerder vroeg ons hoe en via welke sites hij deze plek moest promoten. Kortom, hier liggen interessante kansen voor studenten met kennis van Spaans en marketing.
Tijdens de wederom fantastische lunch -o, o wat eten we hier heerlijk, verse groenten uit eigen tuin, versgevangen vis, eigengebakken brood, zelfgemaake jam, de heerlijkste wijn- trakteerde Ted ons op een net beleefd avontuur. Hij had geprobeerd om samen met Ray -een gister opgedoken Engelsman die nog het meeste weg heeft van een selfmade bioloog- de rivier te bedwingen met twee eigen kano's. Riskant?! Het water beneden ons stroomt ongelooflijk snel en luidruchtig voorbij. Ray was dan ook omgeslagen. Angstige minuten. Ted, een fervent kanoêr (skiër, bergbeklimmer) beschrijft ons in detail waaraan ze ontkomen zijn.

Quotes
Met spijt in ons hart, maar ook zin in volgend avontuur, verlaten we deze idylle; Jimena -die haar dromen en ervaringen in deze plek stopte en nu denkt aan een evenknie in Schotland-, haar gepassioneerde moeder Marga, kleindochter van Italianen die schoenen en hoeden maakten voor de Italiaanse opera en ternauwernood aan de maffia ontkwamen, Ted met zijn door Anna verzamelde quotes (History is written by the winners) en een dagelijks andere kleur t-shirt met daarop zijn hond Waffles, drietalige Jess met haar ideeën over Canadees onderwijs. Onze vijf uur durende rit de mooie vallei uit, tussen alleen maar locals, doet ons in stilte nagenieten. 

Stoffig
Tja, Mindo. Wat zal ik eens zeggen? Internet is juichend over deze plaats, ten westen van Quito, toegang tot het nevelwoud en fervent aanbieder van 'avontuurlijke sporten'.  Persoonlijk vind ik het niks. Mindo oogt als een verlaten skidorp dat zijn gloriedagen reeds lang heeft overleefd. Eén lange straat met stoffige winkeltjes, karakterloze cafetaria"s, dichtgeplakt met reclamemateriaal op maxiformaat die allerhande tours promoten, niet-aardige mensen. Noor gaat op internet en in de LP op zoek naar de beste gids die we kunnen krijgen om ons door het hier beloofde vogelrijk te loodsen. Binnen een half uur staat Marcelo voor onze deur. En deal is snel gesloten. Morgenochtend om tien voor zes wacht hij ons op. We zijn benieuwd!

telescoop
Mindo slaapt nog als we vertrekken. We vinden de deur van het hotel open, gelukkig, want dat waren we vergeten te vragen. Met een taxi rijden we het halfdonkere nevelwoud binnen. De Ecuadoriaanse nevelwouden liggen op de overgang van Andes en de lage kuststrook. Een gebied waar warme en koude luchtstromen elkaar raken waardoor wolken ontstaan. Dat maakt de vegetatie anders dan van een regenwoud. Met planten, waarvan sommige ons doen denken aan thuis, die zich om boomstammen wikkelen en ook hoog in de boomtoppen groeien. Of zelfs aan takken lijken te ontspruiten. Terwijl het langzaam warmer wordt, ontwaken de vogels, we horen van alles, en gaan op zoek naar voedsel. We spotten al snel onze eerste bruinwitte exemplaar op een steen in een waterstroom. Marcelo spot al zeventien jaar vogels als gids in heel Ecuador. En we zijn al snel genezen van ons misschien wat naïeve idee dat de vogels hier in allerlei kleuren over onze hoofden heen en weer zouden scheren. Je moet ze léren zien en zonder Marcelo zouden we veruit de meeste, misschien wel allemaal, gemist hebben. Hij heeft een telescoop bij zich, kriskras over het pad lopen, rennen we soms, achter hem aan. En terwijl Marcelo haastig zijn telescoop in de goede richting neerzet, staren wij vaak nog verdwaasd in het groen. Iedere blik door de lens -met de verrekijkers blijken wij veel te langzaam- is een nieuwe verrassing. We zien vogels in allerlei kleuren (vergeef me de namen..), waaronder de nationale vogel van Ecuador en ook kakatoe's die samen op een tak zitten. In de mooiste kleuren. Op de terugweg zitten we nog een tijd op een platform bij een lodge -prachtige houten hutten middenin het stille woud -hier zou ik wél willen verblijven!- waar de kolibri's in verschillende soorten af en aan vliegen. Wij zien deze ochtend zo'n 20 soorten vogels, maar Ecuador heeft er in het totaal 456 en voert daarmee de wereldranglijst aan.