7 honden min 2 plus 1 dolle koe

We wagen nogmaals een zoektocht naar de waterval, aan de overkant van de vallei. Via de hangbrug, tussen de mandarijnenbomen door, belanden we weer op het erf met de honden. Deze keer lopen er maar liefst zeven met ons mee, waarvan twee pups. Ik sta niet bekend als hondenliefhebber, maar dit is gewoon leuk. De honden lopen voor ons uit, lijken de weg te wijzen en, net als gisteren, ons te beschermen. Bij de erven die we passeren, vindt eerst een luidkeels territoriaal gevecht plaats -iedereen lijkt hier minimaal vijf honden te bezitten- waarna er voor ons voldoende ruimte is om te passeren. 

Karakternamen
Het pad is prachtig. Eerst tussen suikerriet en bananenplantages door, daarna weer de berg op, alle soorten en kleuren tropisch groen -volgens Anna en Noor duidelijk anders dan de jungle- maar wel heel dicht begroeid met onder meer diverse palmen, prachtige varens, hoge stammen waarop varens lijken te bloeien. De uitzichten op de prachtige wijdse vallei met de zilverkleurige rivier zijn adembenemend mooi. Zo wijds, en zo groen tot op de bovenste bergtoppen. We voelen ons nietig. Onderweg passeren we twee vrouwen die niets van een waterval weten. Weer een verkeerd pad genomen? Ach, wat maakt het ons uit. Na anderhalf uur stijgen naderen we een schilderachtig mooi houten huisje. Geen mens te zien, maar ook hier blaffende honden. Het zand stuift aan alle kanten op als we onder begeleiding van ons zevental -die inmiddels allemaal 'karakternamen' hebben gekregen: Elvis, Zabino, Berand, Wobbeltje, JeanPierre, deze gevarenzone bedwingen. 

Hierna wordt het pad wat onduidelijk. Smaller, moeilijk begaanbaar. Tot een twee handen breed spoor steil tegen de helling op. We nemen nog een paar bochten, in de hoop plots zicht te krijgen op de beloofde waterval. Tot we ineens voor een bijna loodrecht aflopende grasheuvel staan. Misschien alleen te ovekomen door rechts van ons tussen prikkeldraad door te kruipen. Dat gaat ons net iets te ver. Voorzichtig, om niet uit te glijden, lopen we het smalle paadje terug. De honden om ons heen. 'Blijf op je eigen voeten letten,' roep ik naar achter. 

Vechten
We schrikken ons een ongeluk, en de honden niet minder, als ineens naast ons een pikzwarte koe -dan denken we nog dat het een briesende stier is- de helling afdendert. Gealarmeerd door de honden, die in één run allemaal op het zwarte gevaarte afrennen. Om het beest tegen te houden...? Het geblaf is oorverdovend. Te meer als even later de vijf honden van het bijbehorende erf zich melden. Omringd door opstuivend zand, een kluwen van een dozijn vechtende honden en een toesnellende familie proberen we zo rustig mogelijk onze weg te vervolgen. We moeten er tóch langs en stilstaan lijkt geen optie. Tegelijk is het bijzonder om te zien hoe onze 'eigen' honden de vijand op afstand houden en steeds loopruimte voor ons weten te creëren! Het lukt. We bereiken de overkant. Maar: waar zijn de twee pups?! Ik ben bang dat ze vermorzeld zijn onder de hoeven van de dolle koe. Maar Noor is vastbesloten: ze gaat absoluut niet verder als de pups er niet zijn. Ze wil terug. We bedenken een plan; Anna en ik lopen vooruit, in de hoop dat de vijf overgebleven honden ons volgen. Dan kan Noor gaan zoeken. Het lukt! De vijf volgen ons en drie bochten verder, uit het zicht van het erf, blijven we wachten.
Dat duurt lang. We halen de truc opnieuw uit, Anna gaat terug om Noor te helpen, ik loop door met de vijf honden. Inmiddels is de zwarte koe echter ook afgedaald. Ik zie hoe Anna haar probeert te passeren. Oef, als dat maar goed gaat.

Held!

Geen van de vijf honden wijkt van mijn zijde. Hebben ze niet door dat er twee missen? Ik krijg al visioenen van vermorzelde hondjes en een boze eigenaar die zijn zeven honden een middag heeft moeten missen (kunnen wíj er wat aan doen?) en er vervolgens vijf terugkrijgt. Tot, na lang wachten, Anna en Noor om de hoek verschijnen. Noor blij voorop, met de twee pups in haar trui gewikkeld. My heroe!!!
Haar verhaal is een samenraapsel van twee Spaanse woorden (perro en dos), verwijzing naar haar hart, een tweejarig jongetje dat honden wegjaagt met een stok, piepende geluidjes in het gras en een vrouw die haar punt niet snapt. De samenhang hiertussen kan ze zelf het meest smeuïg uitleggen. 

Wereld
We hebben een enorm leuke avond met de moeder van Jemina, de Amerikaanse veertiger Theodore -die met zijn auto van 2000 dollar uit Wyoming is komen rijden (16.000 km.)- en alleenreizende Jess, een lerares uit Vancouver die fondsen heeft opgezet voor Afrikanen met een bepaalde ziekte. Anna en Noor genieten volop, aangetrokken door verhalen uit een wereld die ze niet kennen. Intussen hun Engels oefenend.