Pepe

Een eind verderop is een koffieplantage. Daar willen we graag naartoe! Om 10.00 uur komt de eigenaar, Pepe, ons halen. Zijn plantage is verre van een toeristische attractie. Af en toe komen er mensen kijken, via Jimena (zij kiest ze uit., horen we van hem..). An en Noor klimmen in de achterbak van de pick-up. Good old memories! De rit van Sintang naar Tembak, op Borneo. Die duurde een halve dag, nu is het een minuut of twintig. Ik zie ze lachen in de achteruitkijkspiegel. Tot we een met keien bezaaid pad op rijden. Steil en hoog de bergen in. Het hotst en botst. Maar als we uitstappen bij de plantage, is het: 'Je weet niet wat je gemist hebt!'

Husselen
Pepe, zoon van een diplomaat, is van oorsprong Braziliaan, maar beschouwt Ecuador als zijn thuisland. Na twintig jaar alle hoogste bergtoppen van de wereld te hebben bedwongen. Moe van zijn ervaringen steeds van hot naar her te reizen en nergens thuis te zijn, kocht hij zeven jaar geleden dit stuk land en startte een koffileplantage van scratch on. Bewoners van de vallei gaven hem weinig kans, en juist daarom begon hij, niet gespeend van enige kennis, de zaden van de Arabica te planten om pas na het vierde jaar de eerste, roodkleurige vruchten te kunnen plukken. De struiken van de Arabicasoort zijn manshoog en kunnen alleen bloeien onder het bladerdak van nog hogere bomen. Hij vertelt hoe ze zich voortplanten via een schimmel en laat ons alle fasen van het proces zien. In een kas van plastic zeil liggen de van hun schil ontdane bonen te drogen op grote tafels. Het ruikt er heerlijk, een beetje zoet, en spontaan helpen we bij het husselen van de bonen. 'Er kunnen niet genoeg handen doorheen gaan,' moedigt Pepe ons aan. Op zijn ruim 120 acres grote plantage werkt hij met 25 lokale plukkers, veelal vrouwen (want die zijn preciezer), die 10 dollar per dag verdienen. Voor deze Ecuadorianen een goed loon. Tegelijk zijn de verdiensten van Pepe zelf laag. Hij laat Anna en Noor raden hoeveel kopjes koffie er uit één grote zak kunnen. 4000. Tegen een dollar per kop koffie zou zo'n zak een behoorlijke waarde hebben. Maar hij krijgt er slechts 200 dollar voor. En niet eens via binnenlandse verkoop -want Ecuadorianen drinken niet de kwalitatief betere Arabica- maar via export. 

Voorrecht
Pepe nodigt ons uit te proeven en neemt ons mee naar zijn huis middenop de plantage. We kijken onze ogen uit! Een fantastisch huis, gebouwd samen met de lokale bevolking, opgetrokken uit dikke stammen bamboe,  mooie houten planken, grote glazen puien  uitkijkend over de vallei. Het is groot en hoog, voorzien van allerlei gemakken, een enorme verzameling muziek, in de hoek een electrische gitaar. Pepe, in zijn Bob Marley t-shirt, serveert ons kleine kopjes heerlijke koffie (zonder melk, want 'in deze koffie zijn alle zoete aroma's en smaakvolle vetten bewaard gebleven') onderwijl vertellend over de complete onzin achter Fairtrade. 
De kennis die we verzamelen, het persoonlijk onthaal, het eigen verhaal van Pepe, zijn fantastische huis hoog in de bergen, we voelen ons alledrie na afloop zo bevoorrecht door dit bezoek, dat we de uren daarna mijmerend doorbrengen op de overdekte veranda van Pacheco met de eeuwig luid stromende rivier beneden ons.

Foto's volgen!-